Gedachtenis

De mens is een groepsdier. Reizen druist dan ook in tegen zijn natuur. Ver van zijn eigen groep, in vreemde landen, stommelt de toerist verdwaasd rond als een van zijn hoop afgedwaalde mier. Zich aan zijn reisgids vastklampend botst hij gevelkijkend tegen gehaaste autochtonen, de vreemde taal werpt hem terug tot het stadium van een stamelend kind. Wie zou in de verregende fietser de eerbiedwaardige middenstander uit Berlijn herkennen, of in de zwetende stoethaspel een oplettend ingenieur uit Madrid?

Zodra mensen op reis gaan, trekken ze alles uit wat goed en alles aan wat slecht staat: te lange korte broeken, te korte korte broeken, hoedjes en hemden met daarop bloemen die de Schepper ons barmhartig had bespaard.
Toeristen wekken altijd iets op: meestal lachlust, soms medelijden en altijd hebzucht. Vroeger werden de reizigers in hinderlagen gelokt, uitgeschud en verkracht; tegenwoordig legt men zich toe op belazeren, afzetten en oplichten. Alleen al voor een primaire behoefte als slapen is de toerist al gauw een fortuin kwijt.

Als bewijs voor de verwoestende invloed die de reis op hun smaak heeft gehad, brengen mensen souvenirs mee terug. Wat voor eisen mag je stellen aan een voorwerp dat slechts dient om te herinneren? Geen. En het resultaat is ernaar. Rotzooi. Eenmaal tot souvenir gestold blijkt wat een reisherinnering waard is. Daarom doen klompen niet denken aan Nederland, koekoeksklokken niet aan het Zwarte Woud en Eiffeltorentjes niet aan Parijs, maar souvenirs aan souvenirwinkels. Zelfs van de verste reis ooit door de mens volbracht, naar de maan, wist men met niets beters thuis te komen dan een zak stenen...